Дзяцінства сканчваецца, калі нараджаеш новага чалавека
І ўпершыню па-сапраўднаму ўсведамляеш сваю смяротнасць
Усведамляеш, што ты некалі скончышся
Што перадала нешта самае важнае і крохкае гэтай малечы
Нешта жыццядайнае
Хацелася б - бессмяротнае, непаражальнае
Але, на жаль…
Такое ж каштоўнае і недасканалае, як і ў цябе самой, адзінае
Жыццё.
Дзяцінства сканчваецца,
Калі ўжываеш цытату “мы проста дзеці”
Як метафару, а не ў літаральным сэнсе.
Кажаш “мы проста дзеці”, калі хочацца бесклапотнасці і лёгкасці
Калі адказнасць перастае быць па сілах,
І хочацца ляжаць на траве з клеверам і дзьмухаўцамі
І чытаць кніжку, атрыманую ад мамы, «Динка прощается с детством»
мы проста дзеці
мы сядзім на аблоках, робім адваротны адлік да апакаліпсісу
ці кліматычнага калапсу
швэндаемся па горадзе без мэты
разважаючы прп анарха-пацыфізм і апалітычнасць
мы проста дзеці
якім не хочацца нікуды спяшацца
якія бунтуюць супрпць эстэблешменту
як sex pistols
і публікуюць наўмысна неадрэтушыраваныя
фоткі
ў інстаграм, каб прасоўваць рэальнае жыццё
мы проста дзеці
якія хочуць рэальнага жыцця
кахаць, трымацца за рукі,
быць шчасьлівымі
не баяцца
не рэтраўміравацца навінамі
кожны другі дзень
мы проста дзеці
мы хочам пакінуць
пасля сябе свяло
а не цень