З дапамогай асабістага і прафесійнага пункту гледжання рэжысёр Аляксандр Міхалковіч і рэжысёрка і журналістка Ганна Бадзяка падкрэсліваюць прычыны і наступствы шматгадовай «традыцыі» жорсткага цкавання, катаванняў і забойстваў як інструменту кантролю над беларускімі прызыўнікамі.
Калі юны Мікіта адпраўляецца на абавязковую вайсковую службу ў 2020 годзе, ён сутыкаецца з традыцыйнай для постсавецкай Беларусі і смяротна небяспечнай з'явай — дзедаўшчынай. Гвалтоўная практыка, якая, як лічыцца, мусіць «рабіць з хлопчыкаў мужчын», а насамрэч траўмуе многія пакаленні, глыбока пранікла ў культуру і ідэнтычнасць краіны.
Святлана жыве ў гэтай траўматычнай рэальнасці штодня: яе сына, ахвяру дзедаўшчыны, знайшлі павешаным на вайсковай базе два гады таму, і асобы яго забойцаў дагэтуль прыхоўваюцца. У краіне, дзе сыны – расходны матэрыял, а злачынствы сыходзяць з рук, маці становяцца сілай, якая нястомна намагаецца змяніць статус-кво.
Гісторыі Мікіты і Святланы таксама з'яўляюцца рамкай для паказу гнеўных вулічных пратэстаў супраць дзяржаўнага гвалту, карані якога – у той самай дзедаўшчыне, якой урад карыстаецца як інструментам страху для кантролю насельніцтва.
Бадзяка і Міхалковіч паказваюць неспакой сучаснай Беларусі праз непасрэдны досвед маці і навабранцаў, які пераплятаецца з жывымі галасамі іх папярэднікаў, узятымі з лістоў дадому.