Рытуалы ў саўне, якія праводзяць жанчыны з народа выру, што пражывае на поўдні Эстоніі, настолькі ўнікальныя, што іх унеслі ў Спіс нематэрыяльнай культурнай спадчыны ЮНЕСКА. Рэжысёрка Ганна Хінтс амаль у імерсіўнай манеры пераносіць нас у самае сэрца гэтага свету: яе дакументальны фільм-перформанс — гэта, за аднаго боку, даследаванне лакальнага фальклору, якое праслаўляе гаючую сілу саўны, з другога — гімн духоўнай і фізічнай сіле жанчын, якія яе наведваюць. Камеры аператара Антса Таммiка ў гіперінтымнай, але лімітава празаічнай манеры факусуюцца на аголеных целах, кроплях поту, якія сцякаюць па скуры, і на бярозавых галінках, якімі гераіні хвошчуць адна адну па спіне. У працэсе ачышчэння цел жанчыны знаходзяць час ачысціць душу — і дзеляцца паміж сабой самым патаемным. Жахлівыя гісторыі аб перажытым гвалце, стратах блізкіх, заблытанай сэксуальнасці і дэпрэсіях тут суседнічаюць з кранальнай і смешнай балбатнёй пра дзіўныя спатканні, вялікае каханне і надзею на ўсё найлепшае. У саўне няма асуджэння, толькі прыняцце.