У адным месцы і часе існуюць дзве сюжэтныя лініі — жыццё і смерць. І мы ніколі не бачым, куды ідзем, таму што завіруха заўсёды замятае дарогу.
Завіруха. Бясконцае снежнае поле. Снег, якому няма канца. Табун белых коней праносіцца міма ланцуга зняволеных, якія валакуцца праз вечную ноч. Як цень перасякаецца са святлом, так смерць перасякаецца з жыццём. І гэтая стыхійнасць усё ніяк не канчаецца.